Asfalt þerit çekildikçe o güzelim kýyýlara; Kendine kýzgýn dalgalar vurup durur kayalara; Karadeniz insanýný göçe zorlar taþlý toprak; Gurbeti yurt eyleyenler varmýþ milyon sayýlara.
Her þiddetli yaðmur sonu baþlar çiçekler açmaya; Dallar denize eðilir koylarýndan su içmeye; Ýki mavi arasýna yeþilden örülü duvar; Ýnan taþtan yürek gerek, bu diyardan vazgeçmeye.
Sahilden içeri dalýp týrmanýnca þu Kaçkar’ý; Çeþit çeþit bitki türü, týrmanýp durur yukarý; Beyaz eþkýyalar kesmiþ göðe uzanan yollarý; Dört gözle bekler olmuþlar, bütün canlýlar baharý.
Her çiçekte bir arý var, kestane ormaný daðlar; Genç fidanlar yok olurken yürekleri kara baðlar; Karadeniz insanýnýn asabilik geninde var; Karlar erir baharlarý, dereler isyankar çaðlar!
Doruklara çýkýldýkça soðuk titretiyor teni; Sýk sýk nefeslemek gerek, bu havayý, oksijeni; Hayatýn çetin þartlarý zorlasa da gönülleri; Coþari gözüyle gördü, sarmaþ-dolaþ eski yeni!
Ýbrahim COÞAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
cosari Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.