Toprak altýna doðru aþký sürükler nehir; Gökten alev yaðýyor, daðlardan erimiþ taþ; Bizi de davet etse Pompei denen þehir; Taþ kesilsek seninle bedenler sarmaþ dolaþ.
Donmadan önce uyur hasretten yorgun beden; Yanmadan önce üþür yalnýzlýklara giden; Kýyýya vurur sabýr yok iken hiç bir neden; Tükendikçe kalplerde aþkýn varoluþlarý.
Üstünü kapatsa da sabýr denilen perde; Dumaný görünmeyen bir yangýn var içerde; Hala umut var ise yürek denilen yerde; Boþa deðil þairin gözyaþý döküþleri.
Coþari, Tanrý bile affeder yananlarý; Sen de affet kendini tanrýça sananlarý. Dil dönmez, kalem yazmaz onca yaþananlarý; Hangi þiir anlatýr aþkta tükeniþleri?
Ýbrahim COÞAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
cosari Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.