O onlarla masada oturuyor ama ruhu henüz orada deðil loþ parlayan mum yüzlerinde isli gölgesini býrakýyor ve gözlerinin fitili karanlýðý çekiyor kývrýlan duman son kez yükselirken camýn üzerine zarif bir sefalet býrakýyor ýþýðýn geri dönüþü ona nüfuz ediyor gibi gözüküyor karanlýk düþünceleri aydýnlatmak için ama düþüncesi karanlýk ve kimse bunu fark etmiyor…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mikail Dede Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.