Önceki baharlarda O en güçlü ýrmaktý,
Güneþle erir karlar, hýzýna hýz katardý.
Kuvvetinden emindi, gürül gürül akardý,
Kayalarý çöp gibi, omuzuna atardý.
Yorulup usanmadan, uzaklara bakardý,
Aceleciydi çok da, O’nu bekleyen vardý.
Yollarýný gözleyen, susamýþ çöller vardý,
Gece gündüz demeden, hep menzile koþardý.
Damlasýnýn her biri, binlerce þifalýydý,
O hep serinletirdi, suya hasret topraðý.
Bir O þenlendirirdi, her vardýðý vataný,
Cihan O’nu severdi, elbet O’da cihaný.
Þimdi esefler olsun; yok, akmaya tâkâtý,
Çöller sulamak dursun, çöle dönmüþ dört yaný.
Meyili eski meyil, O unutmuþ hýzýný,
Bu güç eski güç deðil, nerde eski dermaný?
Ýniþlerin yokuþu, kolayýn zoru vardý,
Türk, ýrmaðýnýn sonu, böyle mi olmalýydý?
Bizim öz dünyamýzýn, durgunlaþmýþ ýrmaðý,
Ey Türkoðlu! Bu ýrmak, yeniden coþacak mý?
1978- Yalvaç
Özcan Ýþler
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.