Barak Uzun Hava

Þemen kara yaðýz bir oðlan
Buðday yanýðý teniyle baþak baþak saçlarý
Güney doðu sýcaðý kurak bakýþlarý
Issýz ve kimsesiz
Ama dað deðil yükseði
Geyik avlamýyor koyun yayýyor ovada
Kaval çalmýyor, uzun bir hava okuyor yüceden
Gýrtlaðýnda düðümlenmiþ aþký
Elindeki sopaya iþliyor
Hava dingin
Yel esmiyor
Kuþ uçmuyor
Köpek havlamýyor
Uçak geçmiyor
Her þey bu yokluktan besleniyor yirmi birinci yüzyýlda bu ovada.
Nazlý kurak iklim rüzgârýna tutulmuþ yüzünde
Sessiz bir aþký çürütüyor usul usul
Döndüðü halaylar gibi yavaþ
Yollar gibi uzun
Ve kýsmeti gibi yoksul bir kýz
Yüzük kadar küçücük bir aðýz
Sanki sözler sýðmayacakmýþ gibi duruyor
Oysa en güzel sözler bu aðýzdan çýkýyor
Çýktýðý an ovaya
Yýlký gibi dört bir yaný sarýyor
Ve Þemen’i buluyor
Þemen deli
Þemen mecnun ve divane oluyor
Yerinde duramýyor
Nazlý’ya varamýyor
Bir uzun yol boyunca aðýt halay oluyor,
Halay aðýt oluyor
Dolam dolam poþu
Dolam dolam keçik
Dolam dolam zýbýn, köynek oluyor
Kör bir karanlýkta kendi zindanýnda
Sahipsiz bir köpek gibi uluyor.
Ovanýn düzünde
Ýyinin öteki yüzünde
Topal bir çakal yatar
Adý Ali
Gözleri kuytu ve derin
Serin bir asmanýn altýnda
Zengin
Kibirli ve kýskanç
Zalim
Gözünde nazlý bir hayal
O gözler kamçý kamçý
Çakmak çakmak
Yaþ yok
Sanki ovanýn kuraðý düþmüþ içine
Yalým yalým yanýyor
Kimse yanýnda duramýyor
Ali fesat
Ali hain
Kendi adýna zalim
Aman bilmez bir Arap Beyi.
Koçero’nun Gülay bir sabah baðýn teveðine sarýlý
Ucu yanýk bir mektup bulur
Ve açar okur
Küçük bir sitem vardýr
“Karþýdan geliyor bir çift maraba
Yýkýldý hanemiz kaldý haraba
Anan seni verdi bir dil bilmez araba
Kurbanlar keserim de geldiðin gece
Gelemez miydin gelemez miydin?
Tama ben de seni sevdim diyemez miydin?”
Birden bað ayaklanýr
Rüzgâr çýkar
Tozu dumana katar
Göz gözü görmez olur
Ama Gülay mektubu býrakmaz
Kendi yolunu bulur
Ve Koçero ’ya verir.
Kaç keçi, kaç koyun görür bilinmez ama
Koçero önünde bir sürüyü kiþler gibi hýzlý
Bir sürüyü gözler gibi sinik
Ve bir sivrisinek gibi kaçak
Doðru Topal’a koþar.
Gün batmadan ovayý bir karanlýk kaplar
Çýlgýn
Belirsiz ve öfkeli karanlýk
Önce havaya
Sonra yuvaya
Ve sonra yüreklere yayýlýr
Korkunç bir çýðlýkla Topal Ali bayýlýr.
Kimse ne olduðunu anlamadan sorgulamalar baþlar
Önce en yakýn arkadaþlar
Sonra yolda yolakta yoldaþlar
Sonra herkes birbirine sorar
Ama cevap derin bir sessizlikte
Önemini yitirir
Hayat yeniden eski ritmine döner ve yavaþlar.
Nazlý bir selvi gibi ovanýn güzelliði
Kendi geleceðinin kederli hüznünde
Rengini kaybeder
Ve keder bulaþýcý bir hastalýk gibi
Tüm ovaya nüfuz eder.
Þemen bir ayin gibi her gün tekrarladýðý
Nazlý’ya mektuplarýný yazmaya devam eder
Ama kalbinin en kuytu yerinde korku
Ýnce bir sýzý olmuþ
Baðlamanýn telinden süzülür ýlgýt ýlgýt
Zýlgýt zýlgýt haykýrýr Þemen
Ve Nazlý’nýn duyduðuna kanaat getirince
Susuverir hemen.
Çünkü nazlý korkunç bir kadere
Ve sonsuz bir kedere yelken açmýþtýr
Kendi gölgesinden korkar olmuþtur
Kendi kusuru olmayan bir bela
Gelip Nazlý’yý vurmuþtur.
Babasý bað bozumu vakti
Verir kararýný
Sanki her tevekten öcünü alýr gibi
Salkým salkým satar Nazlý’yý
Tane tane satar
Henüz yeni terlemiþ memeleriyle
Süt kokusu çýkmamýþ aðzýyla
Sigara ve kül kokan
Aksak ritim bir halayýn baþý
Ýblise
Topal Ali’ye
Satar.
Nazlý bir ceylan gibi
Sessiz bir tevazuuyla karþýlar
Babasýnýn kararýný
Kapar ömrünün bu yarým kalmýþ ilkbaharýný
Kadýn olmanýn zorunlu nöbetine
Ýlk eðitimini alýr.
Ýliklerine kadar soðuk
Karanlýk bir pýnardan oluk oluk akan su
Kalbinin üzerindeki ateþi kaplar.
Þemen baðlamanýn telinde bir naðmedir artýk
Hasret türkülerinde mecnun
Sevdada kara
Yüreðinde onulmaz bir yaradýr.
“Kimim ben hatýrlat bana
Kendimle tanýþtýr beni
Nasýl yalvarayým sana
Lisan ver konuþtur beni
Ömrüme ermeden zeval
Geçen günler oldu hayal
Ýçime bir güzellik sal
Küskünüm barýþtýr beni”
Þemen böyle söylüyordu artýk
Baðlamasýna yüklenip
Sema bu kadar kedere baþkaldýrýp
Kendi töresini bozuyor
Temmuzun sýcaðýnda dolu
Aðustosta boran oluyordu
Ama acý olduðu yerde duruyordu.
Eylül ayýnýn sarý yapraklarý takvimden düþerken
Düðün hazýrlýklarý baþlar köyde
Nazlý kendi kaderine düðüm olan baðda
Son bozumunu yaparken
Bir çirtik üzüme buladýðý zehri içiverir.
Hayat sessiz ve geride kalan bir tarihtir artýk
Acýlar ondan uzaklaþýrken
Töre kendini tüketir.
Son kalan canýný da böyle verir topraða.
Çýrpýnmaz
Sarýlýr
Öper o süt kokan aðzýyla
Ve gelinliðini beyazýn kiri gölgeleyen parlaðýndan deðil
Topraðýn her þeyi kabul eden kýrmýzýsýndan seçer.
Ve o an kendinden geçer.
Þemen haberi alýnca
Susar
Durur
Oturur
En güzel duygularýný yüklediði tellerden birini alýr
Boðazýna baðlar, ince bir kan sýzar göðsünde Nazlý’nýn olduðu yere doðru
Tam kalbinin üstünde donup kalýr
Artýk baðlama öksüz
Türküler sözsüzdür
Ýnce bir iniltinin eþliðinde
Nazlý diyebilir
Ve koca bir ömre bedel aþk
Oracýkta yenilir.
Topal Ali kurþun atar havaya
Öfke ve hayal kýrýklýðýnýn sesi o kadar yüksektir ki
Kulaklar saðýr
Yürekler suskundur
Atýlan kurþunlardan biri
Ali’yi diðer bacaðýndan vurur.
Barak bu hüzün ve kederin
En derin
En narin havasýný
Hala anlatýp durur.
Sosyal Medyada Paylaşın: