Adam ve Kumru Kuşu

saat sabahýn beþ buçuðuydu.
adam, ilâhi seda ile doðruldu.
yataðýnda dünden kalan uyku,
gözler hâlâ gece bakýyordu.

kulak kesti adam dýþarýya,
ayaklarýnda zor duruyordu.
uzandý tül perdeyi yavaþça,
kýrýþýk elleri titriyordu.

güne uyanan kumru kuþuydu,
adamýn dikkat kesildiði ses.
pencerenin önünde ötüyordu,
içten tebessüm, cýlýz bir nefes.

gelmesini bekliyormuþ gibiydi,
adam baþladý kuþla konuþmayý.
solundaki sehpayý göz gezdirdi,
aldý kavanozun içindeki buðdayý.

adam: "karný acýkmýþ Zeyneb’imin,"
der, der de kaçar mý ki Zeyneb kuþu.
adam elinde buðdayý, kendinden emin,
kuþ selam verir gibiydi eðilip doðruldu.

iki dostun buluþmasý gibiydi o an,
öyle içten, öyle emin, öyle gönülden.
kuþ dostun elinde emin ellerde kanan,
muhabbet ile karnýný doyururken.
Sosyal Medyada Paylaşın: