Müphem

her mutluluðun acý bir bedeli var
kavramasý zor, baþa gelmesi kolay
kahkahalarýn kalktýðý yere oturur hüzün
göz açýp kapayana dek
bir soluk aralýðýnda geçer ömür

kaderin üstündeki kader aðýný örerken
her þey birbirini takip eden lokomotif gibidir
gülmeyi aðlamaktan ayrý düþünürsem ahmaklýk olur
hayat sahnesinin altýn kuralý bu
mutluluðun kalktýðý koltuða
daima mutsuzluk oturur

ve her rüyanýn sonunda olduðu gibi
uyanmanýn verdiði o boþluk doðar
göðsün kafesine sandýklanýr duygular
kilidi sahibine münhal
dil söylediðinden daha fazla
her insan yediðinden çok
o kekre duyguyu yutar

mutluluk yelesi yelde havalanýrken
mutsuzluðun kavramý baþ gösterir
her aþýk sevdiðinden önce zevk
sonra vebalinden maruz görünmeyi ister
lakin...
yaðmurun kaldýrdýðý toprak kokusu gibi
her gözyaþý acýyý daha da keskinleþtirir

geleceðinden rol çalarken menfi geçmiþi
artist olma hayali kuran genç kýzýn ümidi
dudaðýnýn güvez kývrýmýyla dökülür aynalara
saçlarýnýn saçaðýndan omuzuna düþer gerçekler
odanýn tavan boþluðundan içinin koridoruna
upuzun voltalar atar hayalleri
beyaz atlý prensini beklerken

sonra...
bir annenin yüzündeki...
o müphem hal belirir kapýdan
endiþeler þarjörünü sürer mazgalýndan
gençlik diyerek omuzundan kýrýlýr
çaresizliði geçer gözlerinin yamacýndan
düþünceler içinde gem vurur lisanýna

her sabah gün aralýðýna düþerken aydýnlýk
gözlerimin kadranýnda boyanýr gökyüzüm
göðü saðýtan, güneþi yamayan bulut
su ver ümidimin kýraç topraðýna

günümün gündeþine aralarken perdelerimi
bir devenin kamburundan düþüyor yüzüm
boynumun burcunda yuvarlanýyor yüküm
adanmýþ ömrün zerk kapýsýndan
vira giriyor müphem yalnýzlýk...
Sosyal Medyada Paylaşın: