Yaþlý semtler geçiyor tren pencerelerinden. Aðarmýþ çamaþýrlar, solmuþ hayatlar iplerde... Sanki kimsenin son duraðý deðil Sanki kimse yaþamýþ deðil þimdiye kadar. Fabrikalar düdüksüz. Sokaklar köpeksiz... Tozlu aðaçlar, çeþit çeþit, eðilmiþ yýllarýn önünde elpençe, irili ufaklý. Boy boy bina ölüleri birbirinden uzak, taþý kendinden... Gelensiz, giden siz... Yaþlý semtler geçiyor tren pencerelerinden, esrik, umarsýz. Adýnda var semtin, kendi bayraksýz.
31.01.2016 Uður Demircan
Sosyal Medyada Paylaşın:
uğurdemircan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.