Ayrýlýk, ölümden daha zor bana, Ayrýlýk, köyümü unutturdu, kentimi de Herkesin daðýlýp da, Benim tek baþýma kaldýðým zamanda. Ya o baðrý yanýk insanlardan ayrý kalýþým, Beni çölde serap avýna saldý... Nefislerin közle kabartýlmýþ boþluðu, Ýnsanlarý yönlendiriyordu tek tarafa. Hakikatten uzak bataklýk yuvalarý, Boþ sözler kalburu taþýyordu. Ziyaretler, ziyaret olmaktan çýkmýþ artýk, Parayla þöhretin mahallesinde, Ýþte bizim Mevlanalar, Yunuslar ve diðerleri, Kâr makineleri olarak çalýþtýrýlýyordu bitik düzende... Aðustos/1992 Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
İDRİS ÇETİN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.