VEDA Bir þehirin çýkmaz sokaklarý gibi Gömüldüm bu viraneye Gelmiyor içimden Kalkýp gitmek. Saçlarýnda mavi boncuklar Yanaðýnda Gamze Gözleri uzaktan yanan bir lamba Karanlýkta kalmamalý hiç bir ýþýk, Sine’me baþýný dayamalý Saçlarýný koþarken, Alnýndan öpmeli Gözlerine bakerken, Böyle Hayal edip duruyorum Kendimle konuþken, Düþünüyorum öylece Arada Sitem ediyorum kendime. Ne yana baksam Deprem görmüþ boþ bir Þehir, Sokaklar harabeye gömülmüþ, Kalmak nafile Ölü duvarlarý ile kaplý Kimsesiz bir kent. Hüsranlarý geride býrakýp gitmeli Sabah güneþten önce Almalý bavulu, Çýkmalý yola Bütün her þeyi Geride býrakmalý Vedasýz olmalý Bu gidiþ. Kimsesizliðin bu þehrinde Güneþ doðmadan. Saçlarýnda Kan güllerinin rengi Umutlu bakan gözleri Geçmeyecekse hiç bir Þiirde, Yaþanmýþlýklara sünger çekip Gitmeli bu viranelikten. Maziye Veda etmeli bu Þehir Bende sana.
19.08.19 - ismail Polat- Ýzmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ismail Polat Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.