GİTTİĞİ YERE KADAR
Anladým ki artýk ben kimsesiz bir kimseyim;
Sürmanþet gönüllerde manþetsiz hadiseyim…
Ses vermez ses verdiðim son þarkým dilimdeki;
Dalýndan koparýlmýþ, goncadýr elimdeki…
Varlýðý cennetimdi, yokluðu emanetim;
Hayattan men edildi, korkulu cinayetim…
Susturuldum sustular, yüzümdeki neþeler;
Aç kaldý, açýk kaldý, þimdi sensiz köþeler…
Bir þubat soðuðunun ateþinde yandým ben;
Ve yokluðun adýný, besmeleyle andým ben…
Gelirken koþtuðumsun, dönerken düþe kalka;
Ayaðýma yük olur hasret denen o halka…
Vuruldum, süreklendim, yýkýldým pes etmedim;
Kaç kere düþtüm yere, ah edip, ses etmedim…
Yaþadým kaderimi, yeni baþtan doðruldum;
Mutluluktan deðil de,keder keder yoðruldum…
Öyle çok gittiler ki, öyle çok yalnýz kaldým;
Beni benden çaldýlar, benimle kalakaldým…
Bir yanlýþ var dedikçe, doðrular isyan etti;
O gün bu gün sabahlar, geceleri terk etti…
Yokluðun bir cüceydi þimdi görsen dev oldu;
Kadehler ev sahibim meyhaneler ev oldu…
Bu sahne son sahnedir, bittiði yere kadar;
“Nereye kadar” deme… gittiði yere kadar…
Ali ALTINLI – 10.08.2019
Saat: 00:26
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.