Her dem, cehennem oldu, Elem döken bakýþlarýndan, düþerken, Kirpikleri diken, Kem gözlerimle yaþarken, Ruhum çok erken soldu, Sen hâlâ içerimi deþerken.
Þeytanýn klavuzu, Hicran, kan havuzuydum, Aydýnlýðý savuþturan, Karanlýðý konuþturan mevzuydum, Ve ürkekliðin, gecelerimden geçerken, Kurdu yiyen, sessiz kuzuydum. Dizlerimi dibine, Yüzlerimi göz önüne seren, Sesindi kulaklarýmý kemiren, Kesindi; yaþatacak olan nefesin! Ben, hayallerle emeklerken, ’Daha fazla sevmek gerek’ derken, Daha hazla deðinerek, þairi kusarken, Tek mevsimimsin diye, Yaza, kýþa küserken, Kýrýldý kapýlar, Ve ölüm geldi, Umuda kapýlýrken. Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.