Var mý hiç gidipte piþman olmayan,
Kökünü sökene düþman olmayan.
Dalýndan kopupta yoktur solmayan,
Sen gitme! Ötesi karanlýk sokak.
Hep karýnca yoldaþýyým ruh eþim,
Alýn terim sebil benim her yerde.
Gözleri baharým, yüzü güneþim,
Ebabil kuþlarým tutsak göklerde.
Üzerinde sýcak kalbim, kalbinin,
Caným kafesinden çýktý çýkacak
Nefesinle gelir bahar gönlüme,
Kal gitme! Ötesi karanlýk sokak.
Her âþýk ölümlü, her aþk ölümsüz;
Dünyada dolaþýr kutsal ruhlarý,
Rüzgâr kahkahasý, dalga feryadý,
Aylak köpüklerin beyaz kuþlarý.
Sensizlikten, bensizlikten muhakkak,
Hücre hücre, uzuv uzuv, dal budak,
Bir sessizlik en çok sürse, beþ þafak,
Gel gitme! Ötesi karanlýk sokak.
Hüküm sürsün bizsizlik her tarafta,
Öldürmezde süründürür bu zulüm.
Bir dünya kurayým sensiz Arafta,
Ne hayat var bana artýk ne ölüm.
2004-Eðirdir
Özcan Ýþler
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.