Ruh

Geceyle canlanýr aslýnda ruhun,
Göðsündeki perde çekilir ,
Bütün korkularýný yitirir içindeki çocuk.
Zaman, hükmünü kaybeder.
Geçmiþ ve gelecek hepsi o an’a sýðar..

Kýrýlgandýr insan oðlu gün ýþýðýnda, korkak ve çekingen.
Sadece gecede þahlanýr icinde mertçe söylemler.
Ýkiye katlanýr yürek, kabarýr.
Unutur üþümeyi sevgisiz anýlmaktan.
Bencildir insan.
Bir kendisidir doðru olan bir de kendinden verdiði.

Renkli ýþýklar tutar kendine aynada görmek icin , en çok siyahý unutur maviyle övünürken.
Celladý dýr kýyamadýðýn o sabrýn.
Ölür huzur..
Bir düþ kýrýlýr avuçlarýnda , batar en ince hayat çizgisine.
Kanatýr en gücenik yerini.

Aðýrlaþýr hantal gövdesiyle gece.
Aldanmanýn aðlarýndan topluyor düþlerini. Ýlikleri çekiliyor, eksiliyor ruhu,
Bir siyah öpücük sokulur dudaðýnýn kenarýna , utanýyor yýldýz, soluyor ten..

Bir sýzý , bir ateþ düþer en ince yerine,
Kirpikler alev alýr
akar kanýn bir çift toprak göze,
Soyunur ruhun, gömülmek icin en saf haliyle geceye..

Zin Viyan
Sosyal Medyada Paylaşın: