Ýnsan; Gerçek yaralarýn Zamanla iyileþtiðini düþünüyor ya da; iyileþeceðini... Ama öyle olmuyor; Sadece; Zamanla kabuk baðlýyor, Az sýzlýyor Ve artýk dýþarý çok sýzmýyor... Ve; görünürde kapanýyor... Ama asla bitmiyor Yara hâlâ, o ayný yara his; hâlâ o ayný his... Ýnsan; sadece zamanla alýþtýðý için; Artýk çok düþünmüyor, umursamýyor Görmezden Duymazdan Bilmezden Hissetmezden geliyor... Yara da artýk eskisi gibi; Çok incitmiyor, sýzlatmýyor... Sâdece iyileþir gibi oluyor... Ama; bu sonsuza dek sürmüyor... Çünkü insan; Kendini her zaman kandýramýyor Bir gün; O yaranýn kanama ihtimali Hep ortada duruyor... Ve insan, ömrünü; Hep bu yüzleþmenin imtihanýný Vermekle geçiriyor... Ve o yara; yine bir gün ortaya çýkýyor Gelip ayný yere oturuyor Ýnsanýn yüreðine vuruyor Canýný sýzlatýyor Nefesini kesiyor Yakýyor, yýkýyor; Kahrediyor... Mahvediyor... Ve insan; Ya kaçýyor Ya kalýyor... Yara; Ya kanýyor Ya sýzlýyor Ýnsan; Ne yaþayabiliyor Ne de ölebiliyor... Sadece; kala-kalýyor... Öylece Öylesine Ve; ölesiye...
Sosyal Medyada Paylaşın:
yadim Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.