Allahtý yaratan bu toplumu Unutmam... Beni Senin arana buyur etmeyi istedi ve oldu. Yaþa dedi gönlünce Ve irade yük sýrtýma Gülümsemen hoþa anýlara Tüm kabuslarýn boþa Çare yok derken olmuþa Yola... Devam.
Haykýrmayý öðretmedi ama Bir evhamlýlýk ya üzerimde Hissederim! Ümit denli nan(kör) kelebekleri Gizledi bütün varoluþa Bulmamý emretti! Lakin bir fýsýltýda... Ve yahut güzel bir güzünde Sessiz sabahlarýn .
Hergün kalkarken Geçmiþ dualarým varsa dünden Tüm hatalý birikmiþliklerden yarýnýma Artýk býrakmamalý... Ana olur kýzarsýn bilirim. Sancýlar çoðalýr sel olur oluklarýma Bi yarýmdýr kalýr ellerim Açarým umarsýzca Boynu bükük gündöndüyüm ogün Ýstemeyi bilirdim çocukken Hazinendekileri topraðýma Þimdi sadece... Gözünde arsýz bir yabancýyým
Sitem etmiyorum asla Sevmeye çalýþtým oyununu Toplumsal kurallarýný oldurdum oluruma Birken hiçtim Bizken hep Anlamamý diledin duymamý Kara aynalarda Yapabildiysem ne ala Baþaramadýysam da Ve yine aslýnda Özünde seni çok sevdigimi bilmeni Ýstiyorum çocukça...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Muhammet Fatih Yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.