İNSAN

Her geçen gün azalýr sandýðýnýz
Ve hatta yok etmeye çabaladýðýnýz,
Ýnsan olmaya, insan kalmaya dair,
Kundaðýna sýðmayan,
Örselenmemiþ umutlarým var benim.
Meleklerin bile imrendiði insan,
Gün gelecek dönecek özüne.
Ýnanýyorum...
Her kalemim kýrýldýðýnda,
Verdiðim söz geliyor aklýma.
“Yýkýlmayacaðým!..”
Sinemde derin bir sýzý hissediyorum.
Elalem uykudayken,
Yaðmurlarý tutsak eden gözlerim,
Salýverdiðinde renkleri yanaklarýma.
Umutlarým bir kibrit çakýyor karanlýða.
Diniyor sancýlarý ufkumun.
Bir gün kýracak bendini tüm yürekler.
Açýlacak kafesleri serçelerin.
Özgür kalacak ölüme mahkum edilen,
Alýn aklarý, yürek paklarý…
Dinecek fýrtýnalar, deðiþecek mevsim.
Ýbrahimler putlarý devirecek.
Güneþ buzlarý eritecek.
Sevecek yine insan!
Bir kuþu, kelebeði, kendini.
Kardeþini, Rabbini..
Sevmeyi bilenden zarar gelir mi?
Kavgalar da sevgisizlikten deðil mi?
Baktýðým her yerde, varlýðýný hissettiren,
Gizli bir Mimari,
Son dokunuþlarýný vurduðunda,
Bitecek insanýn dünya þehveti.
Gurbeti yudumlayan benlik,
Bir gün vuslatý tadacak…
Ýþte o an,
Ýnsan, insanlýða kavuþacak.
Biliyorum…


Sosyal Medyada Paylaşın: