’daha karanlýk ne var’ dedi ’ayrýlýk’ dedim ’daha da karanlýk’ dedi ölüm gibi
kelimelere ruh sýðdýrmýþ bir cesetken ellerim yazamadým affedin böylesine gerekli olan serzeniþlerinizi içimde ölen bir umut gibi karanlýk ve ayrýlýktan öte ölüm gibi sesinizi yazamadým affedin
sustuðum her an için bir harf baðýþladým size sizden sonrasýna, öncesine varlýðýnýza ve yokluðunuza yine de aðlamadým, tek damlaya kýyam ettim durdum öylece sakin bir kuytuda durdum sanki, hiç dibi gözükmeyen bir kuyuda sonra dedim ki, kýyametti koptu tam kirpiklerimizin hizasýnda düþtük bir boþluða sizin olmadýðýnýz yalnýzca bizim olduðumuz bir boþluða
belki de yakýn zamandan gelen bir sis topluluðu bu fotoðraflardan ve yaþanmýþlýklardan kalan ellerimde biriken yazma hissine dair yazýyorum yine bitmeyecekmiþ gibi yazýyorum, bitecekmiþ gibi sonu yokmuþ gibi ama çoktan sonlanmýþ gibi yazýyorum tüm yazdýklarým gibi
’daha çocuksu ne var’ dedi ’masallar’ dedim ’daha da çocuksu’ dedi tüm masallar tükendi Sosyal Medyada Paylaşın:
Büşra Topbaşlı Nazlı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.