ya sana
ya kendime kalansýz bölünmeliyim
aklýnda tuttuðun asal sayýda
ki haciz gelmesin diye
hayalden tahsis ettiðimiz o geminin
A 4 kaðýdýna..
ikizlenen üçgeninde daralýrken açýn
ortayýný bulmalýyým
bulmalýyým ki o hattýn
sanatý olsun adým
beni kendinle toplayýp hiçlikten çýkarýnca
aþk kalmalý geride
kalmalý ki o üç harf bölünsün
bir, bire
bir de ikiden bir olan kendine
karanlýða terzi olan ellerin
kendi söküðünü dikemesin
bak bu kýsmý es geçiyorum sevgilim
zira þiir bu,
konu komþu görmesin
ruhuma iklim olmalýsýn sonra
fiziðime meta
hem yar çekimi deðil midir ayaklarý
yer çekiminden kesen
sevgilim,
seni gazeteye sardýðým þiþeden içiyorum kamuya açýk parklarda
salýncaklara uyuyorsun
biraz çok kaçýrýnca
sensizlik diyorum sonra
ya hayra
ya kýyamete alametse eðer
ve mürekkep
kalemde durduðu gibi durmayacaksa kaðýtta
gel,
sessiz harfler nara atmadan bir ünlemin dibinde
salýncaklarla sýzýp
sýzlanmadan geceye
götür beni,
ya sana,
ya da kendimle kalansýz b’ölünecek o asal aþk yuvasýna