Bir köþe baþýnda oturmuþ Yaðmur týpýrtýlarýný dinlerken Yazarý belli olmayan Kimsesiz bir þiir gibi Iþýðý olmayan kuyuya düþüyorum Kalemim, kaðýdým elimde Kalbim versayýn ediyor Geçen zamana
Biraz býrak Yüreðim seni ansýn Ýçimde ki tek insan özelliðini kaybetme Derbeder hayatýn þifresini Yalnýz kalýnca çözebildim
Zaman deðiþti Sevda zehir oldu Ýçimdeki sen’i öldürdün Bu saatten sonra Hayatýn basit prensiplerini Sakýn öðretmeye kalkma
Sen ömrümü daðýttýn... Yýkýlmasý güç bir duvarý yýktýn Her þey ortalýkta,darmadaðýnýk... Ýçimde ki yaramý kanattýn Pansuman yapmaya kalktýkça Derin yaralar açtýn
Berbat bir hayalin Son hecesine sýð(ýn)dým Sardý etrafýmý yýlan gözler Yetmedi nefesim Bu aþkta soluksuz kaldým Düþ artýk satýrlarýmda Ben seni çoktan karaladým
Sosyal Medyada Paylaşın:
PAMUKŞEKERİM Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.