Düştür İçimizde Kırılan

Kuyruðu kopan uçurtmalar gibi savrulur bazen insan;
Acýlarla yan yana/ yana yana/ bir oyana bir bu yana
Ve bütün dehþetiyle çarpar;
Yüzyýldýr uyanmayan -ve öpülmeyi bekleyen- sabahýn ayazýna
Yýldýzlara/ ay ýþýðýna
Yoksulluða diz çöken
Ve topraða yüzünü gömen gecekondu evlerine
Gökdelenlerine -göðün yüzünü býçak gibi yalayýp gecen-
Ve eskiyen yüzlerine þehirlerin
Sokak lambalarýna/ daðlarýna/ taþlarýna
Ve dalgasýna -gözleri mavi mavi çýldýran bir okyanusun-
Yaðmurlara/ rüzgârlara/ ayrýlýklara çarpa çarpa kýrýlýr;
“çýt” diye bir ses yankýlanýr gecede
Hüzün çöker; öldüresiye bütün aðýrlýðýyla üzerimize
Sessiz/ nefessiz kaldýðýmýz en boðucu andýr; dünyanýn bile susup kaldýðý
Ve birden bire
Sessizliðin “çýt” diye yýrtýldýðý o hiç beklenmedik anda
Göðün tepesinde kuþkanadý
Yeryüzünde ince kýzýl bir gül dalý
Sabrýn ortasýnda ha çatladý ha çatlayacak koskoca bir taþ
Yüzümüzde minik bir sevinç
Dudaklarýmýzda gülüþ
Ve düþlerimizdir -içimizde- kýrýlan; “ah!” diye sesini duyduðumuz

Daha çocuk sayýlýrýz sevgilim; asýrlýk hüzünlerin karþýsýnda
Ondandýr belki de/ her acý, her ah!
Ve her düþ kýrýklýðý büyük geliyor bize…

Mart-Temmuz 2019

Sosyal Medyada Paylaşın: