Ayrılık

Ah!
Bir konuþsam bin ýzdýrap dökülür gözlerimden.
Sinemi saran ukala bir acý dumanlanýr derinlerde.
Yaramý deþer, ellerimi baðlayan sinsi düþman,
Ayrýlýk...
Dermaný tükenir ayaklarýmýn yüreðimin fermanýný iletemez.
Yýkýlýp karanlýðýn kuyularýna hapsolurum.
Belki son çaba doðrulurum dönerek ufka,
Ve biliyorum yanardaðlar yüreðimde patlayacak kanatlarým çýktýðýnda.
Daðlar önümde diz çökecek, yollar dize gelecek,
Hasreti kundaklayan yüreðim, düþüncemi bulandýran aklýmý vurduðunda.
Ýþte o an belki de bulutlar aðlar kaybettiðim yýllara,
Yitirdiðim yarýnlara, unuttuðum duygularýma.
Gökkubbe ile toprak buluþacak umutlarýmda.
Gün gelecek bitecek sinsi mermiler, yýkýcý toplar,
Belli ki bu çetin savaþý yüreðim kazanacak...
Kuþlar geri dönecek ýhlamurlar çiçek açtýðýnda,
Bülbülün ahuzarý gülü aðlatacak zaman vuslatý vurduðunda.
Gonca, gül olacak aþka dem tutunca,
Yeþerecek dalý, kokusu büyüleyecek aþka susayanlarý.
Yar!
Kanatlarým çýktýðýnda yüreðim aklýmý yenince,
Savaþlar bittiðinde, goncalar gül olunca,
Kuþlar yuvasýna dönünce, bülbüllerin serenatý duyulunca,
Geleceðim...
Bekle!..
Bekle sevdiceðim umut dökümü bitecek.
Bekle sevdiceðim ayrýlýk mevsimi deðiþecek.
Ölen duygular yeniden dirilecek.
Bekle!
Hasret dört yan güneþli günlere...
Bekle!
Yarýnlar aþýklarýn vuslatýna gebe...
Sosyal Medyada Paylaşın: