HUYSUZ ZAMANLAR...
Huysuz zamanlara vardý ömrümüz,
Âlemin fendine akýl ermiyor.
Þimdi paralelde gezer gönlümüz,
Eyik düzlemlere ikrar vermiyor.
Ne kutu, ne tezgâh ehline düþtü,
Bugün çaðlayanlar sanma hep güler.
Tezgâhýn hüneri kutudan taþtý;
Tarihe karýþtý birden ünlüler.
Öyle üfürdüler; koptu fýrtýna,
Bu denizde nice gemiler batar.
Gücüne güç yeten bindi sýrtýna,
Sizin de geminiz bir gün yan yatar.
Arþtan indirildi yerlere Allah;
Ne muaþeret var, ne muamelat.
Birileri derken her þeye yallah,
Aka kara düþtü, nerde kemalât?
Nasýl bir oyun bu, kimdir kandýran?
Mossad, Amerika diyorlar ama;
Gözüken baþka þey, bu nasýl yalan?
Düþmüyor kýçýmdan bin türlü yama.
Beni de bir defa uçaða alýn,
Ýçi dýþý nasýl, ben de göreyim.
Yakýn mesafeye öylece salýn,
Bir güzel hayalle orda öleyim...
12.01.2014 Fatih-ÝST.
Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.