kurþun kalem gibi bu hayat ucundan sýmsýký tuttuðunda parmaklarýn nasýr baðlýyor. canýn acýyor acý çekiyorsun... sýmsýký tutmasan hayat kendisi yön buluyor ya da bulduruluyor... olmayan kaderi yaþadýðýný sanýyorsun... ve düþünüyorsun bu kader kime ait diye.. düþünüyorsun bu mýsralar benim acýlarým mý diye.. ve belirgin þey ölüm; kalemi býraktýðýn anda hayatýna giriyor ve kýrýyor kurþun kalemin ucunu...
ve yattýðýn yerde aklaýna geliyor bu saðanak yaðmurda yazýlmýþ ýssýz cümleler neden var oldu ....
Sosyal Medyada Paylaşın:
behice Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.