Şehit İlhan Varank'ın Ardından

Abdestini alarak bir yiðit yola çýktý
Þehadet sarayýnýn kapýlarý açýktý
’Acaba’ diyemezdi, söz konusu vatandý
Bu hakikat dostunun caný yurda adandý
Hakikate yaslandý, teslim olmadý güce
Hain sýzmasýn diye nöbetteydi o gece
Haçlý’nýn maþalarý saldýrýnca yurduna
Kurþunlara yürüdü, hiç bakmadý ardýna
Diriliþ çaðrýsýna ses verdi Ýlhan Hoca
Gönül bahçelerinden gül derdi Ýlhan Hoca

O ki yiðit süvari, önden giden atlýydý
Þehadete koþarken rüzgârdan kanatlýydý
O gece vatan için ölmeye niyet etti
Bu dünya gurbetinden sýlaya hicret etti
Milleti sömürenin karþýsýnda durandý
Ömrünün saatini þehadete kurandý
Bu dünya mektebinde son dersini verdi o!...
Ölüme gülümsedi, maksuduna erdi o!...
Önden giden atlýydý, öncüydü Ýlhan Hoca
Hainler tenekeydi, inciydi Ýlhan Hoca

O gece akan kaný bayrakta hilâl oldu
Ezan ve selâlarda çýnlayan Bilâl oldu
O/nurlu tarihini yiðit vurdu sýrtýna
Bakmayý düþünmedi, bir kez bile ardýna
Ýyice çukurlaþan bu dünyadan savuþtu
Canýndan çok sevdiði Yaradan’a kavuþtu
Zaman bu direniþin þahittir her anýna
Ýlhan Hoca katýldý þehitler kervanýna
Daðlardan kopup gelen bir seldi Ýlhan Hoca
Temmuz’un sýcaðýnda bir yeldi Ýlhan Hoca

Biliyordu ki millet ve Hakk yanýmýzdaydý
Bayraðýn kýrmýzýsý akan kanýmýzdaydý
Milletine inandý, tanýmadý paþayý
Rezil rüsva eyledi iki yüzlü maþayý
Göklerden geldi emir, yýldýza yoldaþ oldu
Gözlerinden süzülen bir damlacýk yaþ oldu
Kurþundan beter saydý ihanet acýsýný
Bir kez bile duymadý ölümün sancýsýný
Zalimin karþýsýnda bir daðdý Ýlhan Hoca
Gonca gül yetiþtiren bir baðdý Ýlhan Hoca
Dudaklarýnda tekbir, elinde bayrak vardý
Öyle coþkuluydu ki Ýstanbul ona dardý
O zifirî gecede bizlere neler oldu?
Goncalar gül olmadan bahçelerinde soldu
Vatandý mevzubahis, ona dair dilekler...
Þehidin bedenini kucakladý melekler
O ki Saraçhane’de ölümü öldürendi
Kendi gülemese de vataný güldürendi
Hainlerin önünde dik durdu Ýlhan Hoca
Bize vatan eyledi bu yurdu Ýlhan Hoca

Asýmlarýn hocasý, eðitim neferiydi
Biliyordu bu gidiþ son kutlu seferiydi
O gece bayraðýný kalp gönderine astý
Bu þerefli yiðidi toprak baðrýna bastý
Þehadet þerbetini bir yudumda içti o
Güzeller güzelinin diyarýna göçtü o
Vatana sevdalýydý, asil ruh taþýyordu
Maddeden ölse bile kalplerde yaþýyordu
Ýstiklâl köprüsünün baþýydý Ýlhan Hoca
Ümmetin atan kalbi, yaþýydý Ýlhan Hoca

Doðuþtan yiðitti o; er doðan, er ölendi
Millet için aðlayan, millet için gülendi
Mazlumdan yana oldu, hakký tutup kaldýrdý
Dostunu abat etti, düþmanýna saldýrdý
Meydan meydan dolaþtý, kurþunla alay etti
’Ben’ yerine ’Biz’ dedi, zorlarý kolay etti
Hakk onu þehitlerin sofrasýna buyurdu
Canýný siper etti, öksüz koymadý yurdu
Gözümüzde büyüdü, dað oldu Ýlhan Hoca
Ölenler hayvan imiþ, sað oldu Ýlhan Hoca

Firavunlara inat, Yusufça yaþadý o
Faydasýz her ne varsa hepsini boþadý o
Aslan gibi kükredi, kýrdý çelik kafesi
Son sözü ’Allah’ oldu, verirken son nefesi
Kuþandý al bayraðý, kefeni niyetine
Geçerken selâm verdi melekût heyetine
15 Temmuz gecesi kýþý bahar eyledi
Zifirî karanlýðý nurlu nehar eyledi
Hakk’ý tutup kaldýran bir eldi Ýlhan Hoca
Candan aziz vatana bedeldi Ýlhan Hoca

M. NÝHAT MALKOÇ

Sosyal Medyada Paylaşın: