YOKUŞ

YOKUÞ
Yusuf Yýlmaz
Yokuþu çýkarken dizlerimi tutum.
Dedim, Yusuf, hapý yuttun.
Biraz daha gidip caddeye yaklaþtým.
Derken, vitrinlerde ki aynalarda kendime bir bakayým dedim.
Bu çökük omuzlar bu beyazlamýþ saçlar kimin? Allah’ým!
Aynadaki adam ben miyim?

Geriye bakmadan yürüdüm biraz daha.
Karþýmda bana benzeyen onlarca insan…
Bastonu elinde ak saçlý dedeler,
Ayaðýný sürükleyerek gidenler,
Ýki çocuðunu birden sýrtýnda taþýyan anneler,
Çöpten ekmek toplayanlar,
Siren sesleri,
Deli deli gezenler…
Ne gördüysem hiç bir þey beni teselli etmedi.
Kanadý kýrýk güvercin gibi hissettim kendimi!
Yüreðim nereye kadar taþýyacak,
Bu çileli görüntüleri!..

Halbuki yarýnlar bugünden daha umutlu olmalý.
Habersizden yaþamalý, gülümseyerek…
Bu dersi çýkardým:
Bu yokuþu çýkarken,
Bu caddeleri gezerken!

Kanun yapmalý insan kendi kendine.
Bazý þeyleri yasaklamalý:
Somurtmayý, þýmarmayý, yýlýþmayý býrakmalý.
Ciddi, neþeli, saðlýklý olmalý

Aslýnda bu hayat,
Tanrýnýn bize bir hediyesidir,
Gam, keder niye?..

Eve gider gitmez,
Bir çay demleyeceðim.
Sonra yudum yudum:
Bir gün daha fazla yaþamanýn
Keyfini çatacaðým.

Bu dizim neden o yokuþa dayanamadý,
Çok mu yük taþýdý?
Beyazlayan saçlarým, aynalarý,
Niçin acý acý güldürdü?
Hangi vicdansýz,
Senin için hak etmediðin þeyleri düþündü?
Vefasýzlýklar, ihanetler, riyakarlýklar...

Geçti gitti kanatsýz günlerim.
Yokuþlarda býraktým suskunluðumu…
Mutlu olmak için çok az zamanýmýz kaldý.

Sen, sen ol,
Bir daha yokuþ çýkma,
Aynalara da asla bakma!..


Sosyal Medyada Paylaşın: