Çok derin uyumuþtuk gözümüzü zor açtýk, Kapýmýza gelenler terk etmeden uyandýk. Kâbuslarý görünce her þeyden korkup kaçtýk, Nefis denen canavar fark etmeden uyandýk.
Mevsimler geldi geçti alamadýk tadýný, Kimseler fark etmedi þu gönül feryadýný, Beþinci mevsim çýktý, koyamadýk adýný, Bir tomurcuk misali, yaz bitmeden uyandýk.
Ne kadar sevdalýydýk gülüne, lalesine, Sanki aþýk olmuþtuk parlayan halesine, Hapsettik ruhumuzu cesedin kalesine, Rüzgârlarý hissettik, güz gitmeden uyandýk.
Avantadan gelenler bir gün delecek cebi, Karýþtýrýp dururken, düþtü dünyanýn dibi, Bir yanýk kokusu var; yürek yangýný gibi, Sanki bir el dokundu, is tütmeden uyandýk.
Meyveleri toplayýp göndermiþler pazara, Kimseler yiyemeden çöpe gitmiþ kazara, Birinin gözü deðmiþ, uðramýþlar nazara, Baðlar çoktan kurumuþ, nar yetmeden uyandýk.
Hiç mi kabahati yok; dilin, kulaðýn, gözün? Aynalarda çözüldü sýrlar saklayan yüzün, Biraz huzura ersek ardýndan gelir hüzün, Bizi çekemeyenler kin gütmeden uyandýk.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.