HÂKİ

Salýncaklara oturarak binmez di hiç.
Göðsünde ki þal süzülürdü ayakta.
Olmasada gökyüzünde salýnan rüzgar,
O bakýþlarýnda hissederdi.
Bazen dokunmak gerekmediðini. Hissetmeyi bilmekti.
Rahvan adýmlarla da olsa sevdiðinden uzaklaþmayý.
Okyanus dalgalarý gibi, deniz fenerine vuran mavi sularýn beyaza dönüþünü izlerdi.
Geceleri baþ ucuna hislerini koyardý ve ardýndan yaðmur sesine koþar.
Âlemler içinde hayallerini arardý.
Sýrýlsýklam uyanýrdý sabahlarý.
Teninden hissederdim.
Çok mu uzaktý beni sevmek? Dediðini duyar gibiydim.
Yýldýzlarý sadece gece görebilmek gibi,
Asi bir bulutun ýþýðý kapatmasý gibiydi benim sevgim.
Nasýl oldu da kaybettim ruhumu?
Seni seviyorum demek çok mu zordu ?
Oysa yýldýzlar sadece geceleri mi oradaydý?
Kurak topraða vurulan bir çapa,
Ardýndan beklenen umut, bir damla su deðilmiydi?
Neden gölgesi önüne düþmüþ insanlar gibiydim?
Neden ýþýðý hep arkamda býraktým?
Bazen bir þey söylemek gerekmezdi.
Ne olurdu 8 saniye gözlerine bakýp,
Ona dokunsam.
Sabahlarý uyanmak, nehir kýyýsýnda güneþin batýþýný izlemek gibiydi.
Akan suyun sesini, kýzýla dönmüþ gün ýþýðýna katmak gibi.
Gece ýþýklarla aydýnlanan bir þehirde, kapanan gözleri yýkýlmýþ duvarla çevirmek.
Yükseklerde gölgene sarýlmak gibi.
Ýþte böyle geçti son zamanlar...

Daðýnýk saçlarý vardý.
Yuvarlak gözleri.
Zamanýnda, tam da vaktinde doðan gözleri.
Nehrin kollarý, buðday rengiydi.
Ayak basýlmamýþ topraklarý vardý.
Dudaðýnda aþk, sigarasýndan bir duman vardý.
Ben ise ămă gözlerle anlamsýzca bakan bir vedaydým.
Þarabýmdan aldýðým her yudum,
Uzaklara çok uzaklara, girdaplara savurdu.
Siz hiç gördünüz mü? Yapraksýz bir aðacýn gölgesini çöl kumlarýnda?
Bütün azametiyle kayalara çarpan dalgalarýn býraktýðý derin yaralarý?
Yükseklerden akan nehrin vadiye kovuþmasý.
Bir fesleðen çiçegiydi o, her dokunduðunda ruhundan bir koku.
Suladýðýnda yeþile bürünen bir nefes.
Atlarýn derin çukurlarda koþmasý gibiydim ben,
Her an kýrýlabilecek kemikler taþýdým.
O yüksekten bakardý, hendeklerden uzak tutmak için beni.
Öðütler vermezdi konuþarak.
Galata kulesinden ihtiþamýný izlerdi Ýstanbul’un.
Sokaklarýna þiir düþmüþ izler vardý avuçlarýnda.
Beyazý sever hakiye aþýktý.
Sandallara binerdi bazen, sessiz bir yolculuk için.
Oysa çok uzun yollardan gelmiþtik biz.
Vakit gelmiþti.
Her yanan mum mecburdu sönmeye.
Sonbaharlar hüzün sürükledi.
Bir lalenin sap sarý buðday tarlasýnda bekleyiþi gibiydi benim için. Öyle güzel, öyle eþsiz.

Leman’a ithafen.

Þeref UYGUN

Sosyal Medyada Paylaşın: