Bitir Artık Hüznünü Ağlayan Ağaç

Yalnýzca senin adýn kaldý deðiþmeyen, bu topraðýn üstünde
Tam da yerinde, öylece Amasra’nýn yamacýnda
Hâlâ neden aðlýyorsun kurumuþ dalýn, sararmýþ yapraðýnla
Olmuþsun rüzgara oyuncak, sus artýk be aðlayan aðaç!..

Dalga dalga büyüyor gözlerinde deniz
Gölgende yorgun düþmüþ yemin bozan aþklar
Kuþ olup dallarýna konarken sevgililer
Baþýnýn üstünde güneþ toplayan mavi bir gök
Bastýðýn yerde mavi bir deniz
Öyle güzel bakýþýyor ki mavileri memleketimin
Toplayasý geliyor insanýn her tonunu renklerin...

Kirpiklerin hep ýslak, göz çukurlarýnda birikmiþ yaþ
Bakýþlarýn sabit, yüreðinde kopuyor kýyamet
Kim bilir kaç güvercin dokundu geçti dalýna
Bir tüy býrakarak kendinden hatýra
Kaç gülüþ, kaç hüzün, kaç aþk üþüdü sonlanýrken umudu
Küsmeler, barýþmalar, göz göze bakýþmalar
Kim bilir, kaç dal topladý yeni bir yuva için kuþlar...

Gölgene sýðmazken rengarenk baharlar
Aðlýyordun sen hep orada öylece, yaz-kýþ demeden yuvasýzlara
Bir de tren geçse diye hayýflanýyordun saðýndan-solundan
Ah! Ne güzel olurdu o zaman el sallamak yeniden buluþmalara...

Mevsimin yok, bundandýr aðlayýþýn biliyorum
Temmuz’un sýcaðýndan, Eylül’ün hazanýndandýr döktüðün yaþ
Aðlamaya zaman bulamadan, kül olan binlerce yoldaþýnýn acýsýndandýr
Topraðýn öksüz kalýþýndan, yalnýzlýðýn susmasýndandýr senin aðlamalarýn...

Ya kuþ olup dalýna yuva kurmalý umutlar
Ya yokuþunu týrmanýp dibinde oturmalý aþýklar
Sende açýlmayan, yolcunda kapanmayan yaralar
Her yara birbirini sarýp sarýp kovalar...
Bitsin artýk bu deli aðlaþmalar, boynu bükük bu kavuþmalar
Mavi hâlâ umutken bu hayatta, korkmasýn yanmaktan aðaçlar...


Rukiye Çelik
Ankara 20 Haziran 2019



Sosyal Medyada Paylaşın: