yok oluşun şiiri

sonra hafif bir yaðmur çiseledi gözlerime
karanlýða gömülürken günün son kýzýllýðý
kirpiklerimin attýðý ipe tutunamadý hayallerim
ve yüzümün taþýdýðý hüznün çatlaklarý büyürken
içimin boþluðuna orantýsýz düþtüm
kimse görmeden öldüm bel ki içime...

farkettim ki ara ara ölüyor insan
ve sonra nasýl oluyorsa yeniden diriliyor
þimdi bunu dedim diye kýzmayýn bana
içim terki sala kendine ve kaf irin akýyor içime

doðum yalnýzlýðýnýn bilinçsizliði
ve ölüm sessizliðinin ne farký var
sorarým...
detone bir ölümün aðýdýna þahit oldu mu hiç kulaklarýnýz

omuzlarýma aðýr bir yük dedim bu melekler
mektup yazarak halimi bildirirsem
bel ki tanrýnýn sözü geçer onlara
ve sandým ki bir karþýlýðý olur mektubun
geceye çýðlýk atarken yankýlanýyordu ne de olsa sesim

dünyada bir tanrý olduðuna inandýrdý beni inancým
ama nedense herkesin konuþtuðu baþka tanrýlar var
yine de denedim en azýndan
böyle olmamalýydý dedim tanrýya
ve bekledim ölene dek... her gün ayný heyecanla

durmadan bir ses, bir yanký aradým özüme
al’dan baþka bir ton bulamadým közüme

sonra inandým kaderin içindeki kadersizliðe
baht alýp satýlabilir bir þey deðil nasýlsa
madem varoluþ topraktan, o vakit yakýným þimdi özüme
avuçlarýmda belirgin artýk çizgilerim
ve sakallarýmda beyaz bir ölüm kol geziyor
herkesten gizlediðim tüm uruk yanlarým
esef bir hal ile dolanýyor aklýmda

þaþkýným ama þaþýrmýyorum hiç kendime
gün döngüsünün geceyi bulmasý ayný
ve dört mevsimin birindeyim her zaman
sonbaharýn aðaca yaprak döktürmesi
kýþýn bitkileri öldürmesi
ve baharýn yeniden can vermesi de deðiþmiyor
deðiþip dönüþen de, yok edip yok olan da insan
tüm yaþanmýþlýklarýn içinde yok oluyorum
böyle iþte...
Sosyal Medyada Paylaşın: