Dem-i buhran

yüzüm tozla kaplý, gözlerim çorak iklim
ellerim kýrýk bir dal gibi bükülü içime
avuçlarýmýn boþluðundan dökülüyor yaþam
ve ben göçebeyim yine kendimden

buhranýmýn baþý deðince arþ eðiliyor
cinas bir yalnýzlýk doðuruyor sirruslar
yavaþ sevgili, kurþun cinnetime iþlemez
söz kar etmez ayaklanýnca öfkelerim

ölüm aklýmda kol geziyor bu aralar
ruhum aþk diye bir narkozun etkisinde
cellat yüzüme gülümsüyor adeta
ve ben sana hesapsýz koþan mübtela

göðsümün kafesinde birikiyor kusmalarým
beyaz bir düþün içinde siyah bir ölüm
zýrhýný kuþanmýþ, orakla öfke biçiyor ellerin
ve ben buðday baþaðý çabuk kýrýlýyor boynum

derin ormanlar içinde karanlýk is yataðý
yataðýma taþýnan sensizliðin bataðý
yolumu kaybetmiþim, yar bu neyin ataðý
bir ben miyim hayatta tüm aþklarýn çýraðý

içimi döven dalgada yosunum gönül taþýna
belki ekmek deðilim ama tuzum aþýna
olur mu ki hiç böyle, yol olurken aðýna
ben ki sana giriftar etme Allah aþkýna…
Sosyal Medyada Paylaşın: