Fânilik sahnesinde, ebediyet oyunu
Oynamaktan býkmayan ey, doyumsuz figûran!
Çöllerde, kutuplarda hatta uzayda bile,
Maddesi, mânâsýyla rol yapýp duran insan.
Ne bu dünya bir sirktir, ne sen ipte cambazsýn,
Sen ki, Allah’tan sonra en deðerli varlýksýn,
Þu karanlýk ve tutsak alemim mahpesinde,
Bir nur kandili gibi yak þuurun parlasýn.
Atom çekirdeðinden, muhteþem kâinata,
Küçük kýpýrdanýþtan, Yüce Allah’a kadar,
Öteye dahil ruh da, maddede þu hayat da,
Ýnkâr edip kendinden kurtulamaz insanlar.
O yoklarý var eden Allah’ýn ’ol’ emriyle,
Mekân O’nun fermaný önünde diz çöküyor.
Ve oluþtan, ölüþe akýp giderken zaman,
Hep nîsbi varlýklarýn ’fâni’ olduklarýný,
Duymak istemesen de söyler durur anbean.
Özcan Ýþler
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.