Gözlerinden sonsuza bir yol uzanýr gider, Mesafeler dürülür, zaman yanar boþlukta. Bu þehirde bir adým belki bin menzil eder, Güneþle doðan yolcu karar kýlar kuþlukta.
Ellerin dipsiz gökten dünyaya düþen sarkýç, Bir sýrrý fýsýldar hep ezel bezminden kalan. Parmaðýnýn ucunda bir mucize; bir sarnýç, Suya kanarken susuz, yol bulmakta bir olan.
Dilinde eskimeyen kelimeler dolanýr, Yedi cihan kaybolur içinde bir cümlenin. Geceyi aðartan renk güneþlere boyanýr, Kaybolur gece vakti kalbinde bir hâlenin.
Adým atar ayaklar; nahif, nâzik ve nârin, Sanki bir kuþ gurbetten yurduna kanatlanýr. Altý üstüne gelir, yedi kat dibi yerin, Ölüler görürsün ki; hepsi de pusatlanýr.
Bir düþman kýlýç salar ve bir kalem diðeri, Kelâm ikiye böler, denizi bir damlacýk. Ezel kaydý muþtular bir ebedî zaferi, Ýþitenler bilirler... bu nihâyet apaçýk.
Þüphesiz’de bir telaþ, ölüm bir korkulu düþ, Kapýn binbir hâcetin derman bulduðu ocak. Son nefeste ilk sefer... dostun katýnda gülüþ, Anne merhamet remzi, iþte hakîkî kucak.
Ankara / 2018 Sosyal Medyada Paylaşın:
sır Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.