Ýçime dökülmüþ kan ve zehir Þarapnel parçalarýndan insanlar yapýyorum. Aksada bulanýk akýyor nehir Ýçine betondan demirden insanlar doldurduðum ölümün tranpetlerini çalýyor þehir.
Ben tanýyorum kuþlarý karincalarý serceleri Akasyalardaki kuðularý Onlar beni tanýmýyor YÜreðimde kocaman bir pota Eridikçe daðlanýyor demir.
Küçülüyorum en suskun baharlarda Þefkatini aradýðým annem yok yanýmda Yine geceye býraktým Hazirandan bir geceyi Þair yüreðim tipýrtýsini duyar yaðmurun sesi Ben ise barýþýn çiçeklerini sunuyorum yarýnlara...
Sosyal Medyada Paylaşın:
karbulutu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.