kalemi aþkla bulandýran þiir gibisin
dikme bakýþlarýný gözlerime öyle
her an sýzabilirim
fincanýn köþesinde..
parmaklarým çöp adam
ve onlar yürüyebilir
bileklerinden omzuna dek
tek tek
ah sevgili,
boynundaki yaya’ askýntý olan o ilmeðe takýlmadan geçmek, ne zor iþ
hele ki sarhoþken
uçuruma bakmak
var ya
nasýl da yalpalýyor kelebekler
iki tepe arasýnda
þimdi rengine denk düþecek nota peþindeyim sevgilim
dudaðýnda fransýz öpücüðü
diþ geçirirken düþüne
býrak morarsýn arzun
giz u’yutan köþede
yokla kendi kendini
yok’la var arasýnda
parmaklarým çöpçatan
siyahýn kara’sýnda
biliyorum ,
sek sek oynayacaksýn göðsümün üstünde
çizgiye ayaðýn deðecek dikkat et
yanacaksýn külümde..
hadi,
kale’mi içten fethet bu defa
þarabýn benden olsun
zaferin surlarýnda..