okumayý en çok sevdiðim þiirin içinde çocuk oldum hep bir de sende gözyaþýmda nicesi boðuldu kelimelerin senin ellerin kurtuldu bir tek, çocukluðun bir de
bazen geçiyorsun kalemimdeki uçurumun kenarýndan bazen adýn düþüyor ellerimden, ilmek ilmek okunuyorsun sayfalarda hiç olmadýðýn kadar dokunuyorsun içimin coðrafyasýna adýn þiir oluyor adýn aþk oluyor adýn benim oluyor dizeler boyunca
kimi zaman kokusunu ezberleyemediðimiz çiçeklerin büyüsüyle sesleniyorum varlýðýna beyazýný teninden, mavisini içinin denizinden çalan rüzgarýna bakma þimdi öyle, vazgeçmiþken tüm mevsimlerin ayazýndan bakma öyle, yazamadýklarýma
dilimde hala onulmaz bir yara gibi ’seni seviyorum’ baðýþla, bu kadarcýk harfe dünyayý sýðdýramýyorum
gecenin ve gündüzün rengiyle döküyorum içimi sana sana benzetmeye çalýþtýðým ne varsa eksikleriyle de olsa sakla
Sosyal Medyada Paylaşın:
Büşra Topbaşlı Nazlı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.