Ey aðyar olmuþ yar, ahval bu þer mi ararsýn? Meþk peykinde bühtan okuyla vuralar beni. La mekân dünyanda gönül ýþýðýn kararsýn? Buz kesmiþ solumda yakarken çýralar beni.
Asi baþeðmez’im dost bilmez ahvali-halim, Baykuþ tüner dalýma baðda kurumuþ gülüm, Suskun artýk çýðlýklarým ayaz vurdu dilim, Sarhoþ eder la-mekân sessiz nâralar beni.
Benim divane gönlüm çarnaçar hale düþtü, Yürek aþk deryasýnda yüzerken çöle düþtü, Yol bilmez ayaklarým türap’ sýz yola düþtü, Mecnun deyi-deyi her kuma soralar beni.
Âlem ki bühtan sýz âlem üstünde âlem var, Satýn aldým felekten yüreðimde elem var, Garip dudakdeðmezim, laf-ý güzaf çilem var, Sözler kurþun, leb-i deryada yaralar beni.