Ne ümitle çýkmýþtým yolunun üzerine, Öyle soðuk davrandý, bende kýyamet koptu. Ümitsiz bakakaldým kardaki izlerine, Sanki hafýzam yandý, bende kýyamet koptu.
O an dilim baðlandý bir kelam edemedim, Cesaretim kýrýldý, ardýndan gidemedim, O farkýnda deðildi; az bedel ödemedim, Zaten ömrüm virandý, bende kýyamet koptu.
Tek adým atamadým, çakýlýp kaldým yere, Kendi kendime kýzdým bilmiyorum kaç kere, Yerlerle yeksan oldum; yüzümü süre, süre, Gönlüm nasýl da kandý, bende kýyamet koptu.
Ne hayaller etmiþtim; güzel gün görecektim, Bütün dertlerden uzak bir hayat sürecektim, Bana bir adým gelse, canýmý verecektim, Bütün yollar kapandý, bende kýyamet koptu.
Demek yanlýþ anladým kaçamak bakýþýný, Hep bahara yormuþum, uzun süren kýþýný, Bilirim aðlamazsýn, dökmezsin gözyaþýný, Can boðaza dayandý, bende kýyamet koptu.
Ayaðým yere bastý, her gülene aldanmam, Yana, yana kül oldum; daha fazla da yanmam, Vahada bir gül olsan, gelip dalýna konmam, Deli gönlüm uslandý, bende kýyamet koptu.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.