ne güzel uyuyordum kendi karanlýðýmda
ne gerek vardý,
güneþe soyun’maya
sayende ýþýða uyandým
sandým
neden doðdun bilmem
madem ki karanlýða yol alýp
sonunda batacaktýn..
ne güzel yaþýyordum ruhsuz bedenimde
ne gerek vardý,
tene can giydirmene
sayende can oldun canýma
sandým
neden sevdin bilmem
madem ki canýmýn
canýna okutacaktýn ?!
þimdi varlýðýn, köþe kapmaca oynarken yokluðunla içimde
pýlýmý pýrtýmý topluyorum
ne kaldýysa içinde’
sanýrým sen de boþ durmayacaksýn bu ara
tasýn burada sevgilim
taraðýn saçlarýnda..
ne güzel dönüyorduk
deðil mi ?
dünyanýn etrafýnda
ah þu geceler ah
güneþe soyunmasa
þimdi ellerinle kapýyorum
yokluðundan nem kapacak gözleri
kirpiklerinden çit çekiver
güneþin etrafýna
ki karanlýkta iz býraksýn
ýþýðýn silueti..