Bir savaþtý bizimkisi. Ordusu yalnýz bir kadýn. Düþmaný silah arkadaþý. Kesilmiþti dallarý yasemin saçlýmýn.
Ahþap bir ev, Büyük bir orman. Panjurundan saksýlara damlayan yaðmur, Çitleri saran bir sarmaþýktý, gözümde.
Ýlk silahý o çekti. Güzel beline yapýþan siyah çamaþýra saklamýþ. Ýlk banaydý ölüm korkusu, Diðerlerinin sefasý olan seviþmeler.
Kamuflajý cennet gibiydi. Gülümsedim, yine kandým. Sapladý mermilerini bir bir, Kanlar boþalýyordu gözlerimden.
Hâlbuki severdi gözlerimi. Kirpiklerimi de, Sapladýkça sapladý mermileri, Katil kadýným.
Onunki dünya savaþýydý, Irký dini fark etmezdi sevilirken. Ben ise kendimle savaþýyordum, Herkesin hayatýmý yaðmaladýðý bir iç savaþ.
Böyle ölmem dedim. Üzerime atom gözlerinle de saldýrsan, Kokunu bir zarf ile kapýma da göndersen ölmem. Gittin bi kere ya, Ben ölmeye o gün baþladým katil kadýným.
ERAY DEDÝK
Sosyal Medyada Paylaşın:
Eray Dedik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.