Sen Şiir Çağı

Sonra otur bu çaða,masanýn devrikliði
lehimlenmiþ adýn,sen þiir çaðý.
gece kadar göðsüm aðýr
hafif bir yabancýlaþmayla
daðýnýklýðým korkuma engebe.
gidiþini saran bu hücre gibi beyhudeliðim
mahveden bir yýkýmý senden ödünç alýyor.



Sen þiir çaðý,annelerin ördüðü nöbet
gibi severek daðýnýklaþýyor düþlemek,
hoþ bir hevesten kýrgýnlaþan gözlerimdesin
öylece duraðan adam saklanmakta korkularýndan


yinede dokunan ve dökülen bir þeye benziyorsun
benim için ayrýlmýþ imkansýzlýklarýn
ellerimi dizlerime vurduran bir haber alýyor
sonra bütün köprülerini tarumar ediyorum
kederli ellerimi kýrýlmýþ saçlarýmda gezdirirken
sana giden yollar benim ellerimle alýndýlar diyorum,
ve avutmak çareyi de zorlaþtýrýyor imkana
bu adam kitaplarýn içerisinden zehri alýrken
daðlý düþüncelerini þiir kýzýna yadsýyamýyor
hayret,ölüme öykünmekte olan varlýðýný
ilk defa yaþatmak için zorlaþtýrmýyor.








Sosyal Medyada Paylaşın: