YAŞARKEN UNUTMUŞUM KEFEN GİYMEYİ...

yalnýzlýðýn kýyýsýndayým,
ellerini uzat,
yoksa hafif rüzgarla ölüme kayacaðým...
her baktýðým da öldüðüm
güzel gözlerinle yüzüme bak yüzüme...

hüzün kokar sensiz gecelerim,
karanlýðýn içinde odamý aydýnlatan hayalin,
yaþantým fýtrat olsun,
aþk ta deli gibi sevenlere...
güzel gözlerinde seyrediyorum kendimi;
senli baþlayan çocukluðumun,
sensiz biten yaþlýlýðýný...

yýkýlmaz sanardým kendimi,
bu eriyen beden benim mi?,
oysa çok sevmeliymiþim,
umutlarýmý arttýran dizlerimi...
oysa herkes sever,
aþkta rolü biten gülerek gider,
masallarýn hep sonunda kahramanlar öler...

ya aydýnlýða çýkan güneþe ne demeli,
zengin aydýnlýkta fakir karanlýkta ölmeli,
çýlgýn esen rüzgarlar da kavrulur,
þairlerin hayalleri,
oysa unutmuþum üstüme almayý,
sensiz’liðini yaþarken kefen giymeyi...#ÞAÝRbaz
Sosyal Medyada Paylaşın: