EY GÖNÜL

Ey gönül..
Bir zamanlar söz geçiremezdin bana
Dolu dizgin yaþardým hayatý
Umutlar dörtnala gitsede
Dizginler benim elimdeydi
Rüzgârýn savurduðu
Gül yapraklarýnýn arkasýndan koþardým
Yorulmak nedir bilmezdim hiç
Günler az gelirdi bana yýllar uzun
Hayallerim gerçek gibiydi
Hiç kar yaðmazdý daðýma
Her günüm ilkbahardý
Her þeyi uç noktalarda yaþar
Deliliðin dibine vururdum
Namluda mermi gibiydim bir zamanlar
En etkili aþk iksirini içer
Ölüme peþrev çekerdim
Ne mal ne mülk ne de para
Attýðým zaman kendimi topraða
Gördüðüm gökyüzü yeterdi bana..

Ey gönül..
Artýk söz geçiremiyorum sana
Diyorsun haydi kalk, uçalým Kaf daðýna
Ey gönül, býrak uçmayý
Yürüyecek derman yok kanatlarým da
Gül yapraklarýný da býraktým artýk
Koþmuyorum peþlerinden
Zaten eskisi gibi kokmuyorlar niyeyse
Fýrtýnalar korkutuyor artýk beni
Limana sýðýnmýþ gemi gibiyim
Gönül dellenme boþuna
Duruldum ben..
Gerçeðin tarlasýnda nadasa býraktým kendimi
Eskiden gözümün görmediðini
Þimdi tuðla parçalarýnda okuyorum
Güzelliðim ruhumda artýk
Öyle bir kýþ yaþýyorum ki
Baharým gelmez oldu.
Her günüm ahu zar
Ey gönül ilhamlar bile küstü bana
Kalemim elem
Cümlelerim keder
Hecelerim sýkýntý
Haydi var git yoluna
Rahat býrak beni..

Sadýk KARADEMÝR




Sosyal Medyada Paylaşın: