ÇAPA'DA SON VARDİYA

Ne zaman seni ansam, gidiþin gelir aklýma...
Bugün de öyle yaptým ve seni andým baba.

--Yýl 1990, Çapa’da son vardiya --

Ürkek, solgun ve yorgun küçük bir kýz çocuðu;
Koltuðunun altýnda bir çarþaf ve bir havlu
Ve genzine dolarken formaldehit kokusu,
Pejmurde bakýþýyla çýkýyordu dokuz kat.

Ömüre ölüm kala,
Bir hastane odasý...
Koðuþ üç, en son yatak.

Büyümek istemeyen küçük bir kýz vardý ya;

--Yýl 1990, Çapa’da son vardiya--

Çekilince yüzüne ,ak beyaz sukunetler...
’Babam ! ’ nidalarýyla arþa yüksedi sesi.
Çarparak duvarlara kesilince nefesi,
Ellerinde tutuþtu ’öldü ’ denen tutanak.

Büyütmüþtü o kýz,
Bir hastane odasý...
Koðuþ üç, en son yatak.

Özlem Pala

Sosyal Medyada Paylaşın: