Delik deþik ediyorum gövdemi Mor alfabeden silmiþim duygularýmý Kadýn yok, ham karayel eser kuzeyden Býkmýþým bu kokorita molita düzenden Sus usta...! Kadýn yok Hesap sorma bu kalemden.
Çok uzun bir tünelim Vakit tamam demekten yoruldum.
Içimde kaygýlarým’ ucunda ýþýk Duvarlarýmda gözyaþlarý vurulmuþ sýrtýma kambur Islatmýyor þehirlerimi dokunmuyor tenime yaðmur Sus oglum be Kadýn yok...
Zamaný susturmuþum güya özgür degil ki beynim Ne yazarsam üþüyor ellerim düþüncem yalnýz Tutuþmuþ ateþte yanar son bir yaprak sýzýlara boyun eðer gölgem Býrak peþimi hasret Ölümü sevsin toprak.
Hortlak heykeller hep kral kýraldan öte... Yönetir mezardan güneþ görmeyen En uslu çocuklar dün yanýnýzdaydý þarab ikram ettiniz mi? Ben sýcak kömbe ekmekler getirdim.. Sizler yiyesiniz diye Kadýn yok Þarabýn keyfini çýkar.. Günahkârýn cebimden ne çýkar
Sosyal Medyada Paylaşın:
karbulutu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.