NE İLK NE SON

Seni unutmak o kadar kolay deðil, anlatmak çok zor.
Sanki cehennem ateþi bu yüreði mesken tutmuþ, bu yürekte yanýyor.
Öyle acýlar vardýr sadece yaþarsýn, kimseye anlatýlmýyor.
Bazen ben bile hayret ediyorum, bu kalp bunlara nasýl dayanýyor.


Zannetme ki bu dalgalar fýrtýnalar, dik duruþumu bozacak.
Kaderim sensizlikse, o kaderi yazan kalem, yeni baþtan yazacak.
Ben ölüp gitsem de bu dünyadan sevgim baki kalacak.
Son nefeste bile dudaklarýmda senin ismin olacak.

Seni beklerken belki de günler, aylar, yýllar mevsimler geçer.
Nefes almayý býrakýrým, ölürüm, gökyüzündeki yýldýzým düþer.
Yüzümdeki acýyý kalabalýklar içindeki yalnýzlýðýmý bir kez görseler,
Senin bu dünyada yerin yok, haydi kalk gidelim derdi melekler.

Bu benim ne ilk ne de son öldürülüþüm olmadý iþin aslýnda,
Nefes aldým, güldüm, yaþýyormuþ gibi bir rol yaptým yalnýzca.
Þöyle bir geriye dönüp eski defterleri karýþtýrýp baktýmda,
Ne benim yaþamak için bir sebebim var, ne insanlar bunun farkýnda.

Sosyal Medyada Paylaşın: