BİZİ YAZSIN KİTAPLAR

Epey oldu hapsindeydin gözlerimin.
Seni herkes severdi.
Bir bendim hayran.
Sen herkesi bilirdin.
Bir bendim umursanmayan.
Gözlerin þiir kokarmýþ birilerine.
Yazmasa suçlu hissedermiþ kendini.
Oysa ben.
Oysa ben ömürlük bir mahkumdum sana yazdýðým mýsralarda.
Yüreðim sadece sana þairdi.
Ne kelam düþmüþse kalemimden,
Hepsi sana dairdi.
Gözlerinle yetinmezdim.
Sen bilmezdin.
Dört mevsim gülizardý ay parçasý gülüþlerin.
Tenine düþen yýldýzlarý kaydýrýrdým düþlerimde.
Her birinde ayný dilek dökülürdü yüreðimden.
Semaya üflerdim gözü yaþlý dualarla.
Ben bir kuytuda severdim seni.
Kimse görmeden.
Kimse hissetmeden.
Sana bile göstermeden severdim seni.
En cesaretli korkularý taþýrdým yorgun yüreðimde.
Yüreðinin kanatlarýný açýp uçmasýndan korkardým.
Baktýðým her fotoðrafta,
Hep bana, sadece bana bakardý sanki gözlerin.
Sonra;
Sönmüþ volkanlarý keþfettim göðüs kafesinde.
Külleri yeþili silmiþ.
Gülleri solmuþ.
Gözyaþlarý birikmiþ,
Bir göl gibi dolmuþ.
Sað tarafýnda bataklýk.
Sol yanýnda kuraklýk hakim sürmüþ.
Öyle bir saklý hüzün ki;
Sanki doðmadan ölmüþ.
Ah be çaresizim !..
Ah be kadersizim !..
Daha ruhunu teslim etmeden yalnýzlýða gömülmüþ.
Nasýl belli ederdim sana kendimi?
Nasýl derdim merhaba?
Þiiri çalýnmýþ yüreðine nasýl yazardým iki mýsra ?
Sen hayal bile deðilken miyadý dolmuþ gönlüme,
Nasýl koyardým ki umutlarýma?
Sen,
Ah sen !..
Güneþ gibi doðmadýn günüme.
Sen varya sen.
Sen varsýn diye doðdu sanki kalbime.
Güneþi çakmak yaptýk.
Aþkýn ateþini yaktýk.
Katar katar odun çektik daðlardan.
Körükledik.
Þimdi...
Þimdi okyanuslarý döksek sönmeyecek.
Yüreðimizde alev.
Gözlerimizde duman.
Burnumuzda koku yaptýk aþký.
Bana sayfa sayfa þiir oldu.
Sana dilden düþmeyen þarký.
Bazen yüreðimizin teline dokunan mýzrap,
Bazen de içimizi delen mýzrak oldu.
O battý, biz feleðe gücendik.
Gücendik ama;
Gücendikçe yüceldik.
Seni sevmek...
Seni sevmek nedir biliyor musun kalbim ?
Seni sevmek yeniden doðmak deðildi.
Seni sevmek;
Hiç olmamýþ gibi doðmaktý.
Hiç almamýþ gibi nefes almak.
Hiç yürümemiþ gibi sana adým atmaktý.
Seni sevmek;
Gökyüzünden bir parsel tutup,
Samanyolundan yýldýz çalmaktý.
Eylül’de doðup,
Ekimde büyümekti.
Korkularýn üzerine yürümek,
Kalbinden öpmek,
Ayný þarkýya susmak,
Bir þiire ayný anda gülmekti.
Seni sevmek;
Hüzün kokan bir keman sesinde demlenmek,
Vuslatýn sinesine baþ koyup
Aþkýn kokusunda dinlenmekti.
Herþey seni sevmek deðil,
Seni sevmek herþeydi.
Bazen acý çekmek,
Bazen inlemek,
Bazen de mecburen gitmekti.
Korkmak,
Korktukça cesaret kazanmak.
Ve o cesaretle güneþe uzanmaktý.
Yaðmurdan sonra toprak kokmuyordu seni sevmek.
Yaðmurdan sonra sýrýlsýklam aþk kokuyordu.
Eylül’de hazana deðil.
Hüzne deðil.
Eylül’de aþka yeþeriyordu yapraklar.
Sen geliyordun ve
Sen kokuyordu bütün sokaklar.
Senden alýyordu ýtýrýný leylaklar, zambaklar.
Ne tarafa sürse kader olmuyor.
Hep sendeydi bütün duraklar.
Ve sen geldin.
Kalbim...
Sende keþfettim kokusunu aþkýn.
Sende aldý tadýný dudaklar.
Ýyi ki geldin.
Ýyi ki varsýn.
Yaþayalým da ölelim.
Bizi yazsýn artýk kitaplar...
Sosyal Medyada Paylaşın: