geride kalan herþeyi susturduk
içimizde gömüsü anýlarýn bir avuç toprak karasý
usturasý kör bir cümlenin peþinden kanadýk günleri zamana asarak...
parmak uçlarýnda dokunmalýk bir öpücüðün dudak izi
vedanýn solgun köpüklerinde deniz aradýk
yoktu hiç birþey
hiçlik bile kayýp gitmiþti ,bulut izi göðün sonsuzluðunda sessizce daðýlan giden bir masalýn
buðusu
saklanýrken gözlerimde...
þiir oku dedim kalbimde saklý gülümsemenin sahibine
dudaklarým mühürünü kýramaz dedi
küskün sancýlarý özleyen aðrýnýn birinden
düþlesek mi dedim
karanlýðýn gizinde ki yýldýzlarý ,kayýp gidenleri sayarak ,sabahý bekleyen kuþ kalbinde
üþüyerek...
yine sustuk
leyla kimdi ?
mecnun kendi çölünde mutluluðu bulduysa kim yazdý o masalý kedere boðan ayrýlýðý ?
dedim ki kavuþmak varsa
ve dokunursa kirpiðimin ucundaki damla yanaðýna kýyametin ne önemi var ,aþk cehenneminde
yanmanýn doyasýya
kirazlý þapkamýn ucundaki kelebek benmiþim çocukluk rüyamda
kanatlarým yorgun
yorgun çýrpýnýþlardan geldim
bendeki sana....
YILDIZ