İnsan Ve Aşk

Ýnsan Ve Aþk

Aþkta umut yokmuþ çok geç anladým,
Yanarým tükenmiþ onca yýllara.
Bir zaman Ferhat’tý Þirin’di adým,
Boþa ümit vermiþ aþk bu kullara.

Ilk kez onbeþimde tezden uðradý,
Dedim: sen de kimsin? Aþkmýþ ki adý.
Nesine kandým da gözler aradý?
Elim kolum baðlý düþtüm yollara.

Aþk perde çeker de bizi kandýrýr,
Elin çirkinini güzel andýrýr.
Hâlâ çözülmedi, bu nasýl bir sýr?
Gönül nasýl kanar yalan dillere.

Aþkýn umrunda mý üzülürmüþsün;
Yemeden içmeden kesilirmiþsin?
Hiç de ayýrt etmez kýzmýþ ermiþsin,
Ýnsafsýzca atar zalim kollara.

Dualar ederiz: düþmana bile,
Vermesin böyle dert, böylesi hile!
Peþine düþeriz hep bile bile,
Bizi muhtaç eder yaban ellere.

Ýnsan! Senin gibi yoktur dahasý,
Yetmedi mi bin kez yüreðin yasý?
Yetmiþinde bile bu neyin nesi?
Kaç kez konacaksýn çürük dallara?


08.04.2019
Sosyal Medyada Paylaşın: