CADDEBOSTAN

Sen beyaz diye seslenirsin tüm bulutlara
Oysa bende gittiðin günden beri tüm renkler kara
Kýskandý içimdeki ayrýlýk baþkentini Ankara
Bir sözün yok mu kuraklýðýmda can çekiþen rüzgara?

Yýllar acýlarla kenetlenmiþ, küflenmiþ evin duvarlarý
Kemikleri sýzlýyor eski fotoðraf karelerimizin
Yazdýðým her kelime çýrpýnýyor kulaklarýnda
O son söze yenik düþüyor bütün sustuklarým

Gel...
Engel ol bu gözyaþlarýyla bezenmiþ sel baskýnýna
Geçirmiyor kapýdan kimseleri mor sümbüller
Sana benzeyen bir yüz görse o yöne uçuyor kuþlar
Camýn kenarýndaki örümcek bir santim ilerlemedi
Gel; baðýr, çaðýr, bunu bile özledim
Ellerimden rol çaldý, nasýr tuttu gözlerim
Caddebostan küskün kalmýþ tüm âþýklara
Ferhat ile Þirin diyorum, dað diyorum, aþk diyorum
Senden baþka birini kabul etmiyor yürüdüðümüz yollar
Gel, bir daha gitmemek üzere

Sen son kitabýný okurken Dostoyevski’nin
Benim içimdeki kül yýðýnlarýný görmez olmuþsun
Ateþ çýðlýk atarken þehrin ulu orta yangýnýnda
Kaskatý kalbini sahte gülümsemelerle doldurmuþsun

Sosyal Medyada Paylaşın: